Van Laken een broek

Sarah en Veerle noteren nog snel even de juiste uitspraak van de ‘Lama Bada Yatathanna’ die we straks samen gaan zingen. Vandaag waren we zondaglijk te gast in Laken, alwaar we meewerkten aan een ‘interreligieus concert’ dat georganiseerd werd door verschillende Brusselse organisaties (zie ons eerder bericht over dit evenement). Voor het project zelf werkten we samen met enerzijds Palhik Mana vzw (met dank aan Sarah Avci) en anderzijds het hedendaagse Soefi-ensemble Wird. Het was een geweldige ervaring, onder meer omdat we prachtkerels als Mustafa, Rachid en Hassan leerden kennen. Er was ook een fijne verrassing bij, een onverwacht genoegen: Brice Soniano speelde ook mee, de fijne contrabassist met wie we vorig jaar in ‘Minne’ werkten — dat was ons project met An Pierlé. Wat kan de wereld soms klein zijn. Vandaag zagen we overigens vele gesluierde vrouwen in ons publiek — toch wel zeer uitzonderlijk. Voor dit alles een extra grote dankuwel aan Gertie Lindemans!

Als je met aandacht luistert naar zowel ‘ons’ gregoriaans als ‘hun’ soefi-muziek, dan kan je niet anders dan vaststellen dat die muziek ‘deep down’ van hetzelfde laken een broek is. Aan de oppervlakte hoor je dat niet, maar wel als je doordenkt over structuren, modi, motieven, versieringen, thema’s… Dat sterkt ons in de overtuiging dat de gemeenschappelijke gronden van de muziek van de ‘abrahamitische religies’ nog onvoldoende bestudeerd zijn. Een heel moeilijk onderwerp, dat wel, want we worden sterk gehinderd door de nevelen van de tijd: we moeten terug naar een lang vervlogen tijd waar muziektradities mondeling doorgegeven werden. Ga d’r maar aan staan, zouden de Nederlanders zeggen…

Foto en tekst Hendrik Elie Vanden Abeele