Precies elf maanden na het begin van de zogenaamde lockdown zouden we vandaag normaal gezien in Sint-Niklaas voor een live publiek iets moois hebben kunnen doen: nieuw werk zingen en spelen, speciaal gemaakt voor Psallentes en het Goeyvaerts Strijktrio. We hebben het dan maar live gezongen voor een niet-live publiek. Geen livestream, nee — ondergetekende zou een heel referaat kunnen houden over waarom hij geen fan is van dat idee — maar binnenkort gewoon in een tijdelijk beschikbare video.
Let wel: wat we ook doen van op afstand is slechts in afwachting van The Real Thing: zingen in het echt voor een publiek dat er echt is. Dat blijft onvervangbaar. Er gaat niets boven die tinteling van het muziek maken voor een levend publiek. Het gemurmel op voorhand, de spanning tussen eerste en laatste noot, ondertussen een kuchje hier en daar, de getoonde waardering (in de volksmond ‘applaus’ geheten), het babbeltje of misschien wel drankje achteraf. Wat zal dat mooi zijn, als dat echt weer kan.
Wat we dan vandaag precies deden, daar in Sint-Niklaas? Iets moois, iets nieuws. En waar gebeurde dat? Op een mooie plek.
Daarmee moet je het voorlopig doen…
Hendrik Elie Vanden Abeele
Psallentes Oude Muziek 
Leave a Reply