Zopas bereikt ons het bericht dat Frans Mariman is overleden. Dat is beslist het droevigste nieuws in lange tijd. Hij was een van de grootste gregoriaans-kenners van ons taalgebied en ver daarbuiten — een bijzonder erudiet man. Als dirigent kon hij soms erg streng zijn, zelden echt tevreden, in de eerste plaats over zichzelf. Maar hij lachte ook graag en had een buitengewone interesse in andere mensen.
Ik ben aan hem veel verschuldigd. Op het vlak van het gregoriaans was hij, samen met Roger Deruwe, een soort ‘geestelijke vader’. Frans, ik ga je erg missen.
Wij leven mee met de nabestaanden en wensen hen veel moed in deze trieste dagen.
Hendrik Vanden Abeele, 22 december 2016
PS Sorry, Frans, ik kon geen betere foto van jou vinden. Maar de foto toont je wel zoals je was: met gregoriaans bezig, en in volle toewijding.
Update: hieronder ook een foto, ons bezorgd door Katarina Velghe (zie comments).
Psallentes Oude Muziek 
Wat een droevig nieuws om het jaareinde mee te beginnen! Persoonlijk heb ik maar enkele zangstonden meegemaakt in St-Baafs en Oud-Heverlee met Frans Mariman, in een nogal ver verleden. Maar ik herinner mij nog als gisteren het enthousiasme waarmee mijn echtgenote Regina, jarenlang, tot kort voor haar ziekte en overlijden, uitkeek naar de repetities en uitvoeringen van de Schola Trunchiniensis Femina. Drongen en Watou waren telkens hoogtepunten in het jaar voor haar, belevenissen waar ze naar toe leefde en herinneringen aan overhield als mijlpalen in haar bestaan.
Ik ben Frans dankbaar voor de vele gelukkige uren die hij aan Regina heeft bezorgd, via zijn visie op en inzet voor het Gregoriaans, en voor de hechte vriendschapsbanden die zij heeft mogen ervaren in de Schola.
Het overlijden van Frans kwam niet écht onverwachts, maar laat nietemin een grote leegte na.
Gelukkig zijn er in Vlaanderen mensen aan het werk met dezelfde gedrevenheid en bekwaamheid om de fakkel door te geven.
Brief aan Frans Mariman vanwege de Schola Trunchiniensis Femina
28 december 2016
Beste Frans
We mogen gerust stellen dat de gregoriaanse muziek een van je grote passies was. Je volgde talloze opleidingen in het buitenland en smeedde er vriendschappen voor het leven. Wie ooit de gelegenheid had om je huisbibliotheek te zien, stond vol bewondering te kijken naar de rijen tijdschriften en boeken, zorgvuldig bijeengespaard, perfect geordend en geïnventariseerd op computer. Dat je dit alles ook nog bestudeerd had en in je brein had opgenomen kan enkel maar bewondering en respect afdwingen.
Je had ook een missie: zoveel mogelijk mensen laten kennismaken met de rijkdom van de gregoriaanse muziek. Het Centrum Gregoriaans is hierbij ontegensprekelijk de kroon op het werk: een enthousiaste groep van docenten, een degelijk onderbouwde cursus en een gemoedelijke atmosfeer zorgden ervoor dat gregoriaanse zaadjes geplant werden in Vlaanderen en Nederland.
Naast de theorie was er ook de praktijk met het Gregoriaans koor van Leuven waarvan je jarenlang de bezieler was. Van meer recente datum was de herenschola van Drongen waar je docenten en oud-studenten samenbracht.
En dan had je nog een wens: een vrouwenschola oprichten. De kans deed zich voor toen het Centrum Gregoriaans in 2009 de hoogmis in Watou mocht opluisteren. Het was voor ons een hele eer dat we dit samen met jou mochten doen.
In de daaropvolgende jaren kreeg de groep vaste vorm. Urenlang repeteerde je met ons, gedreven als je was, met Lucia al naaiend of breiend in de zetel.
We realiseerden enkele projecten per jaar. In Watou mochten we in 2012 en 2015 deelnemen aan de audities en stonden we tussen ensembles met een jarenlange reputatie. Maar we stonden er met recht en reden: het publiek smaakte duidelijk de aanpak van Frans Mariman.
Op 16 oktober laatstleden gaven we ons laatste concert in de abdij van Vlierbeek. Wie had kunnen denken dat het echt het laatste concert was ? Er waren plannen voor de toekomst. Waren er signalen die we hadden moeten oppikken ? We konden wel merken dat de muziek in elke vezel van je lichaam zat en dat je des te meer de nadruk legde op de interpretatie van de tekst.
Hebben we van je geleerd ? Absoluut! Hebben we alles van je geleerd? Spijtig genoeg niet. Maar we hopen en vertrouwen erop dat we voldoende hebben geleerd om op de ingeslagen weg verder te gaan.
Tot slot komen we even terug op een van je stokpaardjes: je nimmer aflatende aandacht voor tekst. Je kon er niet genoeg op hameren dat we zinnen moesten zingen en dat de melodie de tekst moest dienen en niet andersom. Talloze keren moesten we de teksten hardop zeggen en door accenten te leggen de zinnen betekenis geven. Mogen we hier even een poging wagen:
Beste Frans
Dank voor alles
Rust in vrede
WE zullen jou missen
we ZULLEN jou missen
we zullen JOU missen
we zullen jou MISSEN
Ik heb Frans Mariman leren kennen gedurende de zestiger jaren in Leuven. toen hij zijn studies deed aan het Lemmensinstituut in Mechelen. In het seminarie van Scheut stond hij in voor de liturgische muziek, en ik was zijn assistent. In ruil voor mijn diensten nam Frans de extra tijd om mij harmonie aan te leren aan de hand van de harmonieleer van Marinus De Jong. Daar blijf ik Frans dankbaar voor. Maar ik bracht het niet verder dan het eerste deel.
Zijn geduld en zijn strengheid en zijn uitermate gulle lach hebben toch vruchten opgeleverd. Toen het Bamboe Orgel gerestaureerd was in 1975 (Ik ben 25 jaar werkzaam geweest in die parochie) moesten er “deftige” begeleidingen worden geschreven voor een volkszang die altijd met guitaar en electronisch orgel werd begeleid.
Ik heb zijn doorzettingsvermogen kunnen volgen toen hij avondlessen nam in ekonomische wetenschappen, omdat men van muziek niet kan leven. Maar muziek was zijn leven. Weinigen weten dat zijn moeder de zus was van Mgr.Jules Van Nuffel: dat was een klein geheim waar hij nooit voordeel uit wilde slaan. Daar was hij te eerlijk voor: hij was zijn eigen man.
Dank voor je inzet, Frans, zoals je dat niet enkel voor mij, maar voor zovelen gedaan hebt. Aan je echtgenote en twee zonen, mijn oprechte deelname en mijn gebed.
Leo Renier ,