Mirek forever

Met enige vertraging bereikte ons het bericht dat Mirek Cerny overleden is. Hij werd 76 jaar. Ik kende Mirek niet zo goed, maar we hadden vaak schriftelijk of telefonisch contact, en we kwamen elkaar toch regelmatig tegen, en dat was onveranderlijk een hartelijke, hartverwarmende ontmoeting.

Mirek schreef de allereerste recensie over Psallentes, nu 19 jaar geleden, bij ons allereerste concert, in de kathedraal van Gent. (En ja, hij was zeer enthousiast.)

In de loop der jaren volgden nog veel andere recensies, eerst van concerten (concertrecensies zijn vandaag sowieso eerder zeldzaam geworden) en later vooral van onze cd’s. Toen ik hem begin dit jaar deelgenoot maakte van mijn pamflet tegen de voorgenomen afschaffing van de afdeling oude muziek op ‘het Lemmensinstituut’ (nu LUCA School of Arts – Campus Lemmens), leek dat bij hem een gevoelige snaar te raken. Hij nodigde me uit voor een gesprek bij hem thuis.

Zo kwam het dat ik op maandag 7 januari 2019 bij hem te Dilbeek belandde. Je kan moeilijk hartelijker ontvangen worden dan daar te Dilbeek: zowel Mirek als zijn echtgenote Anjes stonden klaar met verhalen over onder meer de Tsjechisch versierde Kerstboom en hun vakantie in de Oostenrijkse bergen, en met zelfgebakken koekjes. Vol trots toonde Mirek mij zijn grote en ingenieus opgeborgen cd-collectie. En hij wees me op de prachtige foto van Tomáš Masaryk, de stichter en eerste president van het toenmalige Tsjecho-Slowakije. Het artikel dat Mirek over mijn pamflet en over ons gesprek schreef, blijkt nu zijn laatste gepubliceerd artikel te zijn (Tertio, 13 februari 2019).

Nauwelijks enkele weken later, op dinsdag 22 januari 2019, ging ik opnieuw op bezoek bij Mirek en Anjes. Ik kwam terug van CC Westrand in Dilbeek, waar Het Collectief een herneming had gedaan van hun Eersteklasconcerten (in samenwerking met Musica). Het was een van de zeldzame sneeuwdagen deze winter, en zoals gebruikelijk was ik te voet — treinen en stappen, dat is mijn ding. Mijn sneeuwschoenen kon ik in de gang achterlaten en vervolgens stapte ik door het huis van Mirek en Anjes… in Mireks pantoffels.

We dronken koffie (Mirek niet, hij was meer een thee-man; en ik had van bij Koffie Onan hier in Leuven voor hem een zakje speciale zwarte thee meegebracht; en vervolgens toonde hij mij zijn gepersonaliseerde kop (zie foto)) en we aten weer die lekkere zelfgemaakte koekjes. En we keuvelden over het muzikale landschap in Vlaanderen en daarbuiten. Over het Gregoriaans Festival van Watou ook, een festival waar hij aan verknocht was. Over hun en mijn kinderen, over het leven, over ziek zijn en de toekomst.

Slechts enkele weken na mijn bezoek is Mirek dan overleden. Namens mezelf en Psallentes bied ik mijn deelneming aan in verdriet en gemis aan de lieve en energieke Anjes, aan hun kinderen en familie, vrienden en kennissen. In mijn gedachten leeft Mirek voort als de warme, vriendelijke, open en eerlijke man die hij was.

Dankjewel Mirek, Mirek boven, Mirek forever.

Tekst en foto Hendrik Elie Vanden Abeele, 26 maart 2019