[PRESS] 2•7•2019 De Standaard

Recensie van het AlbaNova-festival, vandaag in De Standaard. Annemarie Peeters vond de film ‘Lassus’ van Griet Teck ‘misschien’ de topper van de dag. Cool, want het verhaal dat Griet Teck en Maud Seuntjens in die film vertellen is geënt op een uitvoering van (fragmenten uit) de Boetepsalmen van Lassus, zoals Psallentes die uitvoerde in het Penitentiair Complex te Brugge. Dat zie je in de film. Ook wij zijn fan van Griet en Maud en hun film — en dat zeggen we niet eens omdat we er zelf in betrokken zijn.

Op AlbaNova hebben we enige verzen van de Boetepsalmen na de film ook live gezongen, met exact dezelfde muziek en exact dezelfde bezetting — alleen deze keer de volle 25 minuten, in plaats van die enkele minuten in de film. Jammer dat Annemarie Peeters van die live uitvoering vervolgens vond dat die ‘niet dezelfde ontroering’ opriep als in de film. Wij denken inderdaad, zoals ze zelf aangeeft, dat het aan haar oververhitte oren zal gelegen hebben. Want hoe kun je nu de eventuele ontroering bij het aanhoren van een mooi in beeld gebrachte persoonlijke getuigenis van een gedetineerde vergelijken met de eventuele ontroering van een live uitvoering van muziek? Overigens: ‘ontroering’ is toch een zeer persoonlijk begrip? De codewoorden die ik vanuit mijn visie op deze Boetepsalmen van Lassus mijn zangeressen meegaf waren bovendien niet eens ‘ontroering’, zelfs niet ‘schoonheid’, maar ‘beheersing’ en ‘intensiteit’ — en dat hadden mijn zeven zangeressen en één zanger fantastisch begrepen. Jullie, beste vrienden, hebben althans mij wèl ontroert.

Ik denk nog heel vaak aan Gerard Mortier die over recensenten zei dat ze pas mogen spreken als ze zelf minstens tien procent van de tijd die de uitvoerder aan de partituur heeft besteed, zelf ook aan die partituur besteden. Wijze kerel, die Mortier. Hij zei nog veel meer over recensenten, onder andere ook dat ze eerst en vooral het lef zouden moeten hebben om de muzikant na een uitvoering persoonlijk te komen zeggen wat ze ervan vonden, ook als ze het niet goed vonden — iemand als Mirek Cerny deed dat altijd. De laatste keer dat ik Mirek op een concert van ons ontmoette (onze ‘Palace of Wisdom’ met Het Collectief) vroeg ik hem of hij het een beetje had kunnen smaken. Nee, zei hij, letterlijk zo. Gelukkig heeft hij van dat concert toen geen recensie geschreven. 🙂

De recensie van Annemarie Peeters is verder eigenlijk helemaal niet mals voor het AlbaNova-festival in zijn geheel, en dat is heel jammer. Het is een prachtig concept, dat komaf probeert te maken met het typische, al te strakke en intellectualistische festival-idee. Het schuwt integendeel de alternatieven en de experimenten niet, alhoewel ook de luisteraar die meer houdt van het klassieke ‘oude-muziek’-gevoel ook aan haar trekken blijft komen. Dat alles strekt de organisatoren tot eer. Naar onze smaak en mening werkt dit wel degelijk wel, al valt de publieke opkomst misschien wat tegen. Zelfs dat laatste is met een korrel zout te nemen: wie zou in deze tijden verwachten dat je nog, zoals op de hoogdagen van de Dag Oude Muziek, meer dan tweeduizend mensen naar Alden Biesen kan lokken? Er is nu gewoon veel meer te doen, overal — een bekend Vlaams ensemble voor Oude Muziek had zelfs precies op diezelfde zondag een eigen festivalletje geregeld.

Overigens is de zinsnede ‘redelijk veel organisatorisch geklungel’ echt wel heel hard, en voor zover wij het konden zien absoluut onverdiend. Psallentes stond op vijf verschillende locaties, op drie verschillende tijden doorheen de dag, met veertien verschillende zangers en zangeressen en met in totaal meer dan tweehonderd minuten uitvoering (sic), en alles was vlekkeloos geregeld. Meer nog: in verhouding tot de techniciteit van sommige onderdelen van wat wij te doen hadden was dit alles top georganiseerd.

En de hitte, dat zweten? Gewoon drinken — er was genoeg voor iedereen.

Hendrik Vanden Abeele, 2 juli 2019